Wij Belgen jammeren over de barre winters. We hebben immers een regering, het is nu weer even wachten op een volgende politieke blunder alvorens we daarover terug kunnen gaan zeuren.
Het treft mij telkens diep in het hart - ik ben niet voor niets een moraalfilosoof- wanneer ik op de gladde wegen een eenzame handschoen zie.
Verloren, nat, gescheiden van zijn enige gelijke. Het beste heeft hij nu wel gehad, dat moet een zeer pijnlijke vaststelling zijn. Wie wil er nu een enkele handschoen?
Persoonlijk ken ik niemand met maar een hand. Misschien komt dat nog, dat een van mijn vrienden plots op tragische wijze een hand zal kwijtspelen. Het zou me overigens nog niet zo hard verbazen, het zijn uiteindelijk bizarre tijden.
Of misschien leer ik iemand kennen. Iemand met maar één hand. Dan stap ik er op af- want zo ben ik wel- en zeg ik dat het niet erg is, want er zijn ook heel veel eenzame handschoenen op deze wereld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten