Honden met humor en eigenaardigheden in West-Vlaanderen

Een maand platte rust heeft mij net niet helemaal de krankzinnigheid in gedreven. Vorige week kroop ik voor het eerst weer op de fiets, maar dat bleek een geval van pijnlijke overmoed. De dagen daarna heb ik mijn Dafalganconsumptie opnieuw moeten opdrijven.
Vrijdag laatstleden verklaarde de chirurg (al noem ik hem liever 'mijn chirurg') dat mijn gezondheidstoestand alles behalve onrustwekkend was. Dat is goed nieuws, als je het mij vraagt.
" Het was nogal een vuile appendicit zeker?" vraagt hij me vanonder zijn warrige grijze haren.
'Dat zou jij nu eigenlijk moeten weten', bedenk ik, maar probeer toch enigszins de illusie van mijn opvoeding in stand te houden en mompel "het schijnt".

Maar goed, na het verkennen van nieuwe gradaties van verveling moet ik nu stap voor stap de wereld opnieuw veroveren. Enkele sfeerbeelden uit deze ontdekkingstocht:

Een romantische wandeling op vrijdagnamiddag, geen betere manier om mijn gezonde doch appendixloze leventje in te wijden. Mijn sympathieke wederhelft moet er dan ook maar mijn fascinatie voor deze keutel bij nemen. Ik heb minstens 29 grapjes bedacht om bij deze foto te plaatsten, maar ik bedenk net dat dit eigenlijk geen tekst vraagt: ( 'ik zweer het u '; niet in scène gezet!)

Vandaag was dan de heuglijke dag dat ik mijn grootouders ging bezoeken. Ik had die mensen immers al ik-weet-niet-hoe-lang niet gezien en ik was stiekem blij vast te stellen dat alles hetzelfde gebleven was.

Omdat ook mijn familieleden slachtoffers zijn van de moderniteit was ik niet de enige die deze mooie dag digitaal probeerde vereeuwigen.

We gingen iets eten, zoals dat brave families betaamt. We stapten terloops ook even een kerkje binnen. Niet om er de brave familie te gaan uithangen, maar omdat het grote 'te koop' bord bij de kerk onze aandacht trok. Alvorens u uw chequeboekje bovenhaalt leest u best de kleine lettertjes ( http://focus-wtv.rnews.be/nl/regio/wvl/nieuws/algemeen/staat-de-kerk-van-kaaskerke-te-koop/article-1194822866057.htm ).

Mijn aandacht werd ook getrokken door die goeie ouwe West-Vlaamse eerlijkheid:

Maar lieve mensen, gelieve geen contact op te nemen met Magda, tenzij u in de gebedsruimte waarvan sprake daadwerkelijk uw zonnebril hebt verloren.

En dan- want welke zijn de zekerheden in het leven als we zelfs tradities opgeven?- als de zon wat lager staat, komt de Hillbilly in ons naar boven en mogen we met het loodjesgeweer van oma spelen.

Binnenkort meer over mijn post-erasmusdepressie!

Home sweet home

Appendix

Ik heb tijdelijk het Poolse sneeuwlandschap omgeruild voor een al even witte ziekenhuis omgeving. Toegegeven, dat was niet geheel naar planning.
Ik achtte het maar normaal dat een mens zich niet tip top voelt na een busrit van 24 uren, maar eens men een tijdje kronkelend van de pijn op de grond heeft gelegen kan men vermoeden dat een doktersbezoek niet overdreven is. De dokter vond dan weer dat een ziekenhuisbezoek niet overdreven was. Daar kreeg ik te horen dat mijn appendix het had begeven en dat ik daar ook nog eens een buikvliesontsteking aan had overgehouden.
Heel gezellig allemaal, en niet veel later lag ik op de operatietafel.
Zo is het dus gekomen dat ik mijn eerste week in Gent in een ziekenhuisbed heb doorgebracht. De eerste dagen na mijn 'vrijlating' gingen ook maar aan een 65+ tempo. Blijkbaar ben ik dan toch niet onsterfelijk.
Het sint Jozef ziekenhuis in Gentbrugge heeft wel een speciaal plaatsje in mijn hart weten te veroveren. Ik had de eer een kamer te delen met twee oudere dames. Mensen die denken dat mij dat een rustige ziekenhuiservaring zou opleveren zijn goed fout. Het slaapgebrek dat ik de eerste nachten opliep had weinig met hen te maken, ik had het immers zelf te druk met het uitspugen van mijn eigen maagsappen.
Wanneer nachtrust echter geen overambitieus verlangen meer was viel het me op dat een van mijn twee kamergenotes iets te veel slaapmedicatie had gekregen. Ik schat dat ze zo'n vier keer per nacht wakker werd en luid om hulp begon te roepen. Ze wist dan helemaal niet meer waar ze was of hoe ze er terecht was gekomen. Dat is op zijn minst een beetje vreemd te noemen, want overdag was van zo'n vergaande verstrooidheid niets te merken. Mijn sussende praatjes mochten ook niet baten, ze had geen idee wie ik was en zelfs als ze enigszins gerustgesteld was dan was dat maar voor korte duur. Blijkbaar kreeg ze voor het slapengaan 5 soorten pillen, maar de dokters besloten de slaappil die ze al 20 jaar nam te schrappen. De daaropvolgende nachten wist ze dus perfect waar ze was en waarom, alleen kon ze de slaap niet vatten en belde zo'n zes tal keer de verpleging om afwisselend om een slaappil of een bedpan te vragen.
Het andere oudje was 's nachts de rust zelve (de grasmaaier-geluiden wil ik hier wel even door de vingers zien) maar was dan overdag weer heel erg aanwezig. Regelmatig beschuldigde ze het voltallige ziekenhuispersoneel ervan dat er 'echt niemand nog voor haar wilde zorgen', al moet ik ook vermelden dat ze voor haar 94 lentes opvallend grof gebekt was, en zo toch stiekem ook mijn sympathie wist te winnen.
Maar goed, dat ligt ondertussen toch al zo'n twee weken achter mij. Ik had gehoopt vanaf morgen weer wat lessen bij te kunnen wonen, maar de wetenschap heeft aangetoond dat ik nog steeds met wat ontstekingen kamp, dus ik doe het nog even rustig aan.
Mijn dagen thuis zijn helaas niet echt boeiend te noemen -daarom ook dat het zo stil is in cyberspace. Afgezien van een klein bezoekje aan de spoedopname woensdag heb ik weinig blogwaardig meegemaakt. Ik heb nog te weinig concentratievermogen (lees: ik val nogal snel in slaap) om me in boeiende moraalfilosofische onderwerpen in te lezen en jullie daar dan bijgevolg van op de hoogte te brengen en ik loop nog iets te krom om er met mijn fototoestel op uit te trekken.

Dus wens ik mijzelf een spoedig herstel toe en- alvorens ik hier echt helemaal begin te zeuren - aan iedereen die dit leest een prachtige en liefdevolle zondag (en mensen die dit niet lezen eigenlijk ook).

Adios