De koning is moe, zo moe. Hij trekt de deur dicht achter zijn rug en zoekt zijn pantoffels op de grond. Het is hem vroeger nooit opgevallen dat massief goud zo zwaar was, maar sinds enkele maanden lijkt het gewicht van de kroon te zijn toegenomen.
Paola grinnikt als de kroon over zijn oren zakt. Zo lijkt het alsof hij flaporen heeft.
Laurent lacht ook, 'dat zijn oren op een dag zo zouden blijven staan'. Filip kan daar niet om lachen, Filip kan nergens om lachen.
Misschien is zijn hoofd gekrompen, vraagt de koning zich af. Zo gaat dat, met oude mensen. Oude mensen krimpen en ook koningen worden oud.
Paola brengt zijn pantoffels.
" Denk je dat mijn hoofd gekrompen is?" Vraagt de koning. Hij staat voor de spiegel en legt zijn bevende handen op zijn hoofd.
Paola lacht opnieuw.
"Albert Felix Humbert Theodoor Christiaan Eugène Marie, zesde koning der Belgen, je hoofd heeft de tijd nog niet gehad om te krimpen".
De koning knikt droef, staart even naar zijn koninklijke pantoffels en hangt de kroon dan maar aan de kapstok.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten