Wandelen

Dus, er staat hier een oude villa. Het ding staat er al lang, de Duitsers zouden het hier gezet hebben. De communisten hebben er dan maar appartementen van gemaakt ('de villa is nu van iedereen, dus logischerwijs maken we er vele kleine kamertjes van'). Nu is de dag gekomen dat we een poging ondernemen dit bouwsel in al haar glorie te herstellen. Wat zullen we doen? Overwegen we dubbel glas? Of restaureren we de gevel? Misschien brengen we de afvoer in orde zodat de kelder niet overstroomt als Naomi en haar kotgenoten (meestal niet tegelijkertijd, ter verduidelijking) een douche nemen. Of misschien lossen we het zo op:

Dingen die u waarschijnlijk nog niet gezien had

'Jozef K'

Dolen in Polen ( en veel toegevingen tussen de haakjes)

Examenperiodes zijn ook hier niet echt tijden van boeiende buitenhuis activiteiten, en behalve dan de gebruikelijke existentiële crisis heb ik de laatste tijd ook geen wilde avonturen meegemaakt. Het semester is zachtjes aan het uitbollen. Mijn Duitse flatgenote vertrekt eind deze week, en niet veel later zal ik ook weer inpakken.
Nog steeds dubbele gevoelens over mijn vertrek, ik verwacht niet dat ik het er nog over eens word met mijzelf.

Vandaag was ik weer op bezoek bij babcia Irena. Ze voederde me chocolade ('eet maar, dat is gezond en er zit geen vlees in') en thee, en ik liet haar mijn punten voor Pools zien.
Ze was trots. Ik was blij dat ze trots was.
Ze ondervroeg me over mijn vegetarisme (we communiceren in een soort vreemde mengeling van Duits en Pools). "Iedereen zijn filosofie" zei ze, "of religie" voegde ze er nog aan toe.

Wat de filosofie van mijn prof 'Noord-Zuid Conflicten' is, daar begrijp ik dan weer helemaal niets van. Een kleine geschiedenis van mijn ontmoetingen met hem:

In het begin van het jaar stuurde ik hem een mail om mijzelf voor te stellen en met de vraag wanneer ik langs kon komen om mijn deelname aan de lessen te bespreken.
Geen antwoord. Ik nam aan dat het om een verkeerd e-mailadres ging. Ik ontcijfer van de site van het unief wanneer en waar zijn lessen en spreekuur plaatsvinden. Ik ga er heen, maar er is niemand te bespeuren. Ik vraag op het secretariaat van mijn faculteit wanneer zijn spreekuur werkelijk plaats heeft. Daar ga ik heen. Hij lacht een beetje met het feit dat ik geen Pools begrijp, of dat denk ik toch, want ik begrijp niet wat hij eigenlijk aan het zeggen is. De volgende week mag ik terug komen, tegen dan zal hij iets bedacht hebben voor mijn situatie. Ik krijg een lijst van 4 boeken en hij geeft me zijn e-mailadres. Dat is vreemd genoeg hetzelfde e-mailadres waarnaar ik al enkele mails heb verzonden, zonder reactie te krijgen. Ik moet een beetje slikken want 4 boeken, dat is veel voor een vak van 2 ECTS punten. De zoektocht op het internet begint, want het gaat uiteraard om boeken die hier niet te vinden zijn. Met de erg gewaardeerde hulp van mijn vader weet ik er 3 te bemachtigen. De 4e is er helaas een uit de categorie 'belachelijk duur en over te schepen uit de verenigde Staten'. Ik stuur mijn prof een mailtje (want sinds de heugelijke dag van onze eerste ontmoeting lijkt zijn informatica kennis met rasse schreden te zijn toegenomen) en hij vraagt me het boek te ontlenen in België ('your country') en het te laten opsturen. Boek is niet te vinden in de database en ik breng hem hiervan op de hoogte, met de vraag een ander voorstel te doen. Ik krijg ongeveer 2 weken geen antwoord en de tijd begint een beetje te dringen (ik geef toe dat ik hier ben overgeschakeld op de ultieme stalking-techniek: een tweede mail sturen met het verzoek mijn vragen te beantwoorden). De examenperiode loopt hier op 6 februari officieel ten einde (en ik verkeerde toen nog in de illusie dat 'officieel' hier ook correleert met de realiteit) en als ik dan nog een boek moest beginnen lezen kwam mijn planning nogal in het gedrang (Ik geef toe, ik ben geen meester planner maar het ontbreken van een examendatum en een volledige literatuurlijst zijn ook niet de ideale gegevens om iets mee te plannen).
Dan krijg ik een mail met de boodschap volgende week langs te komen. Omdat ik weet dat hij die dag zelf nog spreekuur heeft, besluit ik gewoon even langs zijn bureau te gaan en niet nog een week te wachten.
Hij is niet blij als hij me ziet.
'Didn't I tell you to come next week?'
'Ik was in de buurt en ik was dit gedoe beu dus ik kom even langs'. Maar dat zeg ik niet luidop.
'What is your big problem?' vraagt hij, op een toon die suggereert dat ik maar beter goed kan studeren als ik ooit nog een examen bij hem mag afleggen.
Op mijn allervriendelijkst vraag ik hem om een examendatum. Die krijg ik, en ik hoef geen 4e boek meer te lezen. En ze leefden nog lang en gelukkig.

En om dit blogbericht nog iets langer te maken dan het al is; nog meer sfeerbeelden voor de liefhebbers en voor de mensen die niet kunnen slapen omdat ze niet weten hoe mijn kerstavond er uit zag:

Ik bedacht ook laatst dat zebrapaden echt alle betekenis verliezen als het sneeuwt (ja, het sneeuwt opnieuw!).
Tot binnenkort, liefste Gent.

Omdat het niet altijd zwart-wit moet zijn. En ook omdat ik dan zelf eens op mijn blog sta; nog wat sfeerbeeldjes.

Uitstapje naar Elbląg eind oktober, foto's van mijn kotgenote Anne

een kritische interpretatie van iets wat kunst moet voorstellen:
(Op deze foto: Naomi (ha!), Zuzanna, Tom, Marta)

En om toch ook eens gebruik te maken van de zelfontspanner op mijn camera: nog een groepsportret van het uitstapje in oktober. Nu bedenk ik zo dat ik mij wat vaker had moeten toeleggen op niet-zo-heel-spontane foto's omdat herinneringen ook al heel wat zijn.

Misschien (waarschijnlijk) niet de meest charmante foto ooit, maar een sfeerbeeld uit onze keuken mocht hier niet ontbreken. Achter de rode deur is mijn slaapkamertje (maar hier verwijzen we er naar als 'the cupboard'). Naast koken houden we ons in de keuken voornamelijk bezig met zeuren, roddelen, thee of bier drinken, lachen en in elkaars weg lopen.

Nog een uitstapje: Hel (de naam doet niet onmiddellijk denken aan een zonnig strand, ik weet het.)

Feestje(s) in 'the open house':

In het lokale nachtleven met enkele mensen uit de Poolse les:

Zo, nu weten jullie weer hoe ik er uit zie.
Aan alle betrokkenen die hier onvrijwillig in cyberspace worden gekatapulteerd: sorry.

Streetwise pigeon

Street-wise pigeon we see you
Camp on the sidewalk if we don't
Hear you anymore

Where did you loose your voice
And how did you loose the trees
Did they make your tangled feathers glow
Did they let your tattered chest flow

From the blatant backs of buildings
Where stagnate airs heat in the sun
From the blatant backs of buildings
Where stagnate airs heat in the sun

So we put our curtains up and ignore the sounds that break walls down
So we put our curtains up and ignore the sounds that break walls down
Break walls down

Do your potted plants really keep you company
Do your potted plants really keep you company

Song by Alela Diane:

In de Colombiaanse stad Bucaramanga is een duif onderschept die cocaïne en basuco - de Colombiaanse variant van crack - vervoerde. Dat meldt het radiostation Caracol op gezag van de politie.

De politie kreeg een tip en vond de duif op een van de muren die de gevangenis omringen. Het beest was te zwaar beladen om weg te kunnen vliegen. Op zijn rug zaten 40 gram cocaïne en 5 gram basuco.

De duif is overhandigd aan de milieupolitie. Wat er met de vogel gaat gebeuren, is niet bekend. (anp/eb)

de assertieve aanpak

Eindelijk nog eens wat goed nieuws uit het thuisfront. Een ethicus heeft nogmaals de wereld gered. Alle lof aan Basta om ons te verlossen van die misbaksels van belspelletjes.
Ik ben ook youtube een beetje dankbaar - maar dan ook weer veel minder, uiteraard- dat ik toch ook nog een beetje mee ben met wat er in België zoal valt en staat.

Nog enkele vervelende dingen waar we graag vanaf willen, nu we toch bezig zijn met het uitvoeren van regeringstaken:

- Electrabel
- Pieter de Crem
- plastieken zakjes
- de politieke impasse ( u weet wel welke ik bedoel)
- hongersnood
- bont
- oorlog
- katers (niet de mannelijke katten, dat zou nogal onhandig zijn voor de voortplanting van de katachtigen, medunkt, en het is ook niet echt een regeringstaak maar daar gaan we nu niet verder op in)

Och, ik kan nog wel even doorgaan. Die 50 000 facebookfans voor onze lokale 'prodigy' Gaëtan De Weert, de 15 000 fans van moraalfilosoof van dienst, Maxime De Winne en de 46 000 fans van Basta bewijzen dat er nog wel enthousiasme is voor de 'assertieve aanpak'. Al valt uit deze cijfers misschien te concluderen dat moraalfilosofen gedoemd zijn tot een kleinere fanbase, deze moraalfilosoof wordt er zelfs een beetje melig van en zegt: er is hoop.

wandelen op een zonnige maandagmiddag

'too far'

Vandaag ben ik mijn lief weer kwijt geraakt. Voor jullie was hij nog maar enkele blogberichten weg, maar voor mij was het al weer even geleden dat ik hem gezien had.
Veertig dagen om precies te zijn.
Toegegeven, dat is overleefbaar.
De volgende keer treffen we elkaar in België. Als er tegen dan nog een België is.
Ik denk aan honderden onbenutte kansen en onbeleefde avonturen in Polen. Ik zou me hier niet lopen vervelen, als ik zou blijven. Maar het is ook nodig te vermelden dat ik mij thuis waarschijnlijk ook niet zal vervelen.

Mijn aandacht werd even afgeleid door een kunstzinnig relletje in Duitsland dat ook 'te ver' ging. In de Academie voor Schone Kunsten in Dresden staat een kunstwerk van Marcel Walldorf.

Ik quote enkele reacties:

Hagen Hisgen (Police union spokesman): "There is freedom of art - but this time it has gone too far."

Markus Ulbig (local interior minister): "It is offensive towards policewomen and in my opinion is against human dignity."

Qué? Het afbeelden van een plassende vrouw is een inbreuk op de menselijke waardigheid? Ik kan er met mijn hoofd niet bij. Ik stel mij zelf ook wel eens vragen bij 'provocerende kunst', vooral dan wanneer het meer provocerend dan kunst is. Maar ligt hier de grens al?

In Italië doen ze iets gelijkaardig vandaag. Daar heeft Oliviero Toscani een kalender uitgebracht met afbeeldingen van vagina's. Ik moet toegeven,het feit dat het om een reclame voor leder gaat maakt de situatie wat gevoeliger. Ik ben geen fan van reclame, ik ben geen fan van leder, maar de reacties zijn mijn inziens toch een beetje naast de kwestie:

Mara Carfagna (Equal opportunities minister): "We are outraged at this umpteenth example of women's bodies being used for publicity.Is Toscani suggesting the essence of women lies in their genitals?"


U moet weten, Oliviero Toscani is ook de fotograaf die Isabelle Caro, het recent aan anorexia overleden model, naakt portretteerde om de magerzucht van de modewereld aan te klagen.
De vrouwelijke genitaliën die op de kalender te zien zijn zijn ook geen 'pornopoesjes' maar gewone vagina's zoals men soms zou vergeten hoe ze er uit zien.

Er valt veel te zeggen over het afbeelden van vrouwen in de reclamewereld, maar we moeten ook niet preuts gaan worden. Oké, misschien is dit geen 'billboard' materiaal, maar "de opdrachtgevers met klem opgeroepen de kalender terug te trekken" gaat dan ook weer een stapje te ver.

Is alles wat naakte vrouwen afbeeldt tegenwoordig discriminerend?
Andere werken van Toscani doen ook vermoeden dat hij niet de man is die de essentie van de vrouw bij hun genitaliën zoekt.

Niet meer dan eens gebruikt hij zijn foto's als middel om wantoestanden in de wereld aan te klagen:

Ik zat vandaag nog wat aan mijn paper voor gender studies te schrijven, dus mijn onrechtvaardigheids-radar is al de hele dag geactiveerd, en toch voel ik me ongemakkelijker bij dit soort poesjes-kalenders:

Bedankt voor uw aandacht!

Het is hier stil. Ik ben druk in de weer met papers en examens. En vandaag ook een beetje met een kater. Maar ik denk iedere dag aan mijn favoriete plekje in cyberspace (en het is niet facebook!) en heb besloten dat ik in België gewoon doorga met bloggen!
Maar nu dus even rust.

Mist