Sing Hallelujah

7 november,

We bedachten dat het eigenlijk niet slecht is om 's nachts te reizen. We wilden graag Kraków zien, en dat is toch zo'n 600 km van Gdansk. Je moet ook weten dat de Poolse treinen niet altijd op hun volle snelheid rijden. Het zou spijtig zijn een volledige vakantiedag door te brengen op de trein. Nouja, spijtig, ik hou echt wel van treinreizen, maar 9 uur op de trein is ook voor liefhebbers nogal veel.

Na wat stress - want er stond ook nog een bezoek aan de grootmoeder van Suzie op het programma- slagen we er toch in onze rugzakken te pakken. Voor 44 PLN (ongeveer €11) heb je als Poolse student een trein (de geldigheid van een buitenlandse studentenkaart hangt een beetje af van het humeur van de conducteur).

Suzie doet haar best ons goed voor te bereiden. 's Nachts reizen met de trein heeft voordelen, maar de frequente en redelijk goed georganiseerde diefstallen op de nachttrein moet je voorzien. En dat mochten we voelen. Ik zat nog niet neer op de trein of de oude grijsaard achter mij had zijn hand al in mijn tas. Ze proberen met enkelen te zorgen voor wat drukte op de trein, en als je niet goed oplet ben je alles kwijt voor de trein vertrekt. Maar wij waren alert, met onze Westers (maar zeg in Polen liever Centraal-Europees) wantrouwen tegenover alles met een baard die iets langer is dan wat wij de beschaafde gemiddelden achten. De mannen stappen gewoon weer af, want ze nemen de trein niet. Ze komen alleen om te zien wat er te rapen valt.

De trein mag dan wel 's nachts rijden, het is geen 'slaaptrein'. Gelukkig zijn de banken groot genoeg om languit te liggen. Anne slaapt al tamelijk snel, vredig op het kussentje en onder het deken dat ze heeft meegebracht (haar rugzak woog dan ook wat meer dan de mijne). Ik lig onder mijn jas en met mijn hoofd op onze 'waardevolle bezittingen' en ik waak. Na de onrustwekkende nachttrein verhalen had ik overwogen mijn fototoestel thuis te laten, maar ik weet dat ik het mij 10 dagen lang zou beklagen. Ik moet die extra voorzichtigheid dan maar opbrengen.

In Kraków is het eerste wat we zien een gigantisch shoppingcentrum, ook een 'Galeria' zoals we er een in Gdansk hebben. We kreunen, niet omdat we weinig geslapen hebben en omdat onze rugzakken wegen, maar omdat we ondertussen zowaar nog meer een afkeer van shoppingcentra hebben gekregen dan we al hadden.
Anne is een ervaren reizigster. Het eerste waar ik aan denk als ik na een 9u durende treinrit over het perron strompel is koffie, maar ervaren reizigers weten dat je in de openbare toiletten je tanden kan poetsen, je haar kan kammen en je gezicht kan wassen. Helaas, neonlichten en spiegels liegen niet, na deze ochtendrituelen der beschaving zie ik er nog steeds uit alsof ik uit een vuilnisbak kom gekropen. Het winkelende volkje moet ook zijn frappucino's en smoothies weer uitpissen, en zo gebeurt het dat een lange rij vrouwen ons nauwlettend in het oog houden terwijl wij de schade proberen te beperken.

Genoeg ijdelheid. We besluiten gewoon wat door de stad te wandelen. Het was misschien aangenamer voor de lokale bevolking hadden we onze hoofden in onze reisgidsen verborgen, maar alle historische informatie zou aan ons voorbijgaan.
We proberen onze dag dan toch nog wat educatief verantwoord te maken door een bezoekje te brengen aan de worldpress photo-exhibition. (www.worldpressphoto.org )
Dat valt wat zwaar, zo'n afstandelijke confrontatie met het lijden der mensen. Maar we weten de goede foto's te appreciëren.

We ontmoeten Joanna, een vriendin die Anne aan de taalcursus heeft overgehouden. Anne vertelde me nog snel dat Joanna 'voor de meisjes' is, maar dat ik me geen zorgen hoef te maken omdat ze een vriendin heeft. Ik moet een beetje lachen en verzeker haar dat ik me geen zorgen zal maken.
We drinken een pint ( altijd 0.5l) in een gezellig cafétje, waar Kraków er wel meer van heeft. Joanna stelt voor om naar een Jazz-mis te gaan. Mijn nieuwsgierigheid is gewekt, want ik wist niet eens dat zoiets bestond.
Joanna vraagt dan of ik gedoopt ben. Het zal de vermoeidheid wel zijn, of iemand heeft mij dan toch van mijn tact weten te beroven, maar ik laat een nogal spottende lach aan mij ontvallen. Neen dus. Dan pas zie ik het zilveren kruisje om haar nek.
Even vrees ik dat ik het respect van dit sympathieke meisje heb verloren. Maar lesbische katholieken zijn niet zoals alle andere katholieken, zoals je zelf ook wel kon raden.
Naar de mis. Dat moest er van komen, hier in Polen. Er is weinig jazz te bespeuren wanneer de lichten uitgaan. De kerk zit vol. Er zijn mensen van alle leeftijden. Ik kan moeilijk zien wat er vooraan gaande is. We moeten een paar keer recht staan, zingen en een kruisje maken. Dat rechtstaan, daar kan ik best mee leven, maar ik hou mijn mond en voel ook niet de behoefte een kruisje te maken. Er komt een mandje langs, ik denk aan de kerk in België. Ik was niet van plan geld te geven, maar de recentelijke gebeurtenissen in België maken dat het voor mij een gewetenszaak is geen geld te geven.
Het hele gedoe maakt mij alleen maar zenuwachtig. Ik wil mij uiteraard ook niet respectloos gedragen, maar het is belangrijk voor mij dat ik ook aan mijn eigen principes trouw kan blijven. De mensen staan op om het 'lichaam van christus' tot zich te nemen. Ook dat laat ik aan mij voorbij gaan wegens 'geen lid van de club'.
Na dat hele circus begint het jazz-gedeelte. Helaas, voor de akoestiek hebben ze geen geluidstechnicus weten te vinden. Ik ken er een, maar ik twijfel er aan of hij dit klusje zou willen aannemen. Het koor was prachtig, maar nu de jazzmuzikanten hun nummertje inzetten kunnen zelfs de oortjes van de goedgelovigen het niet meer dragen. Einde jazzmis.