Veerle schoof het kanten gordijntje opzij en keek naar de daverende drilboren die al wekenlang de rust in de straat verstoorden.
Nochtans lag de hele straat al vanaf de eerste dag in puin.
"Net zoals toen, in de oorlog" had ze tegen een van de jongelingen in de straat gezegd.
Hij knikte en lachte haar vriendelijk toe.
Veerle was pas na de oorlog geboren, maar ze had er veel over nagedacht en in haar gedachten zag het er net zo uit.
Al wist ze niet zeker of er toen ook al van die metalen bruggetjes voor de deuren lagen. Je kent dat wel, zo'n brugje dat moet voorkomen dat je in een diepe put valt wanneer je je huis verlaat.
Eerst kreeg elk paar aangrenzende voordeuren zo'n brugje.
Maar het was nu eenmaal niet zo gemakkelijk om aan te grenzen met Veerle, vond de buurvrouw. Dus had die haar eigen bruggetje geëist.
Veerle is een denker.
De bruggetjes hadden haar de nachtrust ontnomen.
Het was altijd een heel gedoe met boodschappen en fietsen.
Of er moest maar eens iemand van zo'n brugje vallen. Of je wilde die dag net je piano verhuizen.
Ze was ook niet zeker of je er met een rolstoel op kon. Niet dat er rolstoelgebruikers in de straat woonden, maar dat kon van de ene op de andere dag veranderen. Zeker als je van zo'n brugje zou vallen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten