Gisterenavond begon triestig. Er was een Erasmusfeestje en omdat ik tot nog toe die specifieke Erasmusfuiven een beetje heb proberen ontwijken had ik me voorgenomen er naartoe te gaan. Ik ken ondertussen wel al een hoopje Erasmussers, en hoe maak je beter vrienden dan uit noodzaak? Dus besloot ik er gewoon alleen naartoe te gaan.
Pas toen ik al aan de bar een pintje stond te bestellen kwam het pas in me op dat dit ook wel eens een succesformule voor eenzame avonden kon zijn. Ik vond het zelf niet onaangenaam om iedereen wat te observeren, maar toen ik na 20 minuten nog geen bekend gezicht had gezien zag ik dat het barpersoneel een beetje ongerust mijn richting begon uit te kijken. Oké, het werd tijd om iets te forceren. Gelukkig kwam ik bij een groepje buitenlandse vrijwilligers terecht. Ze waren heel enthousiast over mijn stuntelige poging een praatje te maken, en ik werd aan een lange ondervraging onderworpen. Tegenwoordig vraagt iedereen ook ' from which part of Belgium are you? The French part or..', en dan weten ze meestal niet goed hoe ze dat andere deel moeten noemen. Dat andere deel dus. Door hun nieuwsgierigheid ben ik eigenlijk niet veel meer over hen te weten gekomen dan wat namen en nationaliteiten, en dat ze hier werken met mensen met een mentale handicap.
Dan moet er gedanst worden. De dansvloer is nog leeg, maar dat deert deze bende niet. Ik probeer een gezonde middelmaat te vinden tussen het delen van hun enthousiasme voor discomoves en de bescheidenheid die voort komt uit het feit dat de rest van het café ons van op de lederen bankjes zit aan te kijken.
Maar enthousiasme werkt, en na een tijdje staan we niet meer alleen. Alsof het al niet erg genoeg was dat dit een feestje is met het thema 'Disco', hebben ze hier tot overmaat van ramp ook nog ergens een karaokemachine van onder het stof gehaald. Alle klassiekers worden systematisch verkracht, en ik heb Katy Perry altijd al een onnozel wicht gevonden, maar wat ze me nu heeft aangedaan vergeef ik haar nooit.
Gelukkig begin ik hier en daar iemand tegen te komen die ik ken, want het groepje enthousiastelingen kan ondertussen alleen nog maar lachen als ze weer eens aan de karaoke mogen. Als het grootste deel van de Erasmussers zich een tijdje aan goedkoop bier en goedkope beats hebben overgegeven, vallen enkele interessante waarnemingen te doen.
Een groot deel van de populatie is hier om te drinken en te vrijen, ze zijn daar heel eerlijk over en voegen dan ook meteen de daad bij het woord. Een ander deel heeft thuis een lief zitten, maar wil toch ook een beetje van de 'What happens in Gdansk, stays in Gdansk'-illusie genieten. Niets blijft nog waar het oorspronkelijk begon sinds het facebooktijdperk is aangebroken, natuurlijk. Hier en daar staan wat sceptici verscholen, achter pilaren of in een hoek. Ze kijken wat nors naar het zwetende gepeupel en klagen over de kwaliteit van de muziek.
Vandaag liet mijn hoofd mij weten dat ik het Poolse bier onderschat en dat het tellen van pintjes anders verloopt als ze halve liters serveren. Gelukkig kon ik de leegte van deze dag opvullen met het alweer niet vinden van een professor en zijn les, en het overleven van een les Pools. Verdere symptomen van integratie: in het Pools tellen tot 9, zich kunnen voorstellen en excuseren in het Pools.
Vervelend is ook dat de Polen hebben besloten om sommige van de Europese landen een totaal andere naam te geven. België is Belgii, maar Italië is 'Wloch'.
Morgen zal ik jullie verder verblijden met vervelende en minder vervelende dingen over Polen, maar voor vandaag is het genoeg geweest.
Dobranoc!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten