Zoals de foto's en hun veelzeggende onderschriften deden vermoeden heb ik recent het weeshuis in Sopot bezocht. Deze morele cliché is te situeren tussen de opborrelende kerstgevoelens onder de studenten en het project 'Social Erasmus' dat tot het besef kwam dat ze dit schooljaar nog niets hadden uitgestoken.
Deze dubbele oorsprong kon mij er echter niet van weerhouden om nog eens te participeren in het ge-erasmus. De eenheidsworst-cultuur maakt ook in Polen een snelle opgang, dus de plaats van afspraak was de Mc Donalds. Nadat ik een tijdje eenzaam in de sneeuw had staan rondkoekeloeren, kwam er dan toch een groepje vrijwilligers opdagen. Deze eerste lading goede zielen hadden overvolle zakken speelgoed bij. Ik had in de loop van de week al opgemerkt dat er in de verschillende faculteiten dozen stonden waarin de studenten de restanten van hun kindertijd kwijt konden. Dat had blijkbaar wat opgebracht. Langzaam maar zeker komen ook andere enthousiastelingen voor de Mc Donalds verzamelen. Hier is het dat men de eerste signalen kan opvangen van hoe deze activiteit dan toch dat onoverkomelijke Erasmus-sfeertje zal moeten ondergaan. Het woord is aan de luidste.
De stoet vertrekt naar het weeshuis.
De mensen van het weeshuis staan met open mond te kijken. Ondanks de pogingen tot strikte organisatie (een namenlijst en een maximum aantal bezoekers) staat hier een grote groep lawaaierige studenten.
Mensen die in een weeshuis werken hebben nu eenmaal de neiging niemand in de koude te laten staan en ondanks hun zenuwachtige blikken en ongemakkelijk heen en weer geschuifel mag iedereen binnen.
De weesjes zelf zijn minder talrijk dan de studenten. Sommigen kijken verlegen toe vanuit een hoekje, anderen profiteren van hun aaibaarheidsfactor en genieten van de aandacht.
Bij de Erasmussers zijn gelijkaardige verschijnselen waar te nemen. Sommige vrouwspersonen gaan blijkbaar volledig uit hun dak bij het zien van kleine, arme kindertjes. Als een bende menstruerende hyena's proberen ze de kleintjes zo veel mogelijk te knuffelen en te kussen. Ik begrijp de kindjes die achterdochtig op hun stoel blijven zitten.
Met verbazing kijk ik toe. Ik had mij graag even met de kleintjes bezig gehouden -anders was ik hier niet- maar ik heb niet de behoefte om mijn moedergevoelens nog eens aan deze chaos toe te voegen.
Er komt een Kerstman binnen. Ondanks het feit dat hij pakjes uitdeelt tonen de kinderen meer belangstelling voor zijn baard en pak. Als alle cadeaus een nieuw baasje hebben is de Kerstman ook zijn kostuum en gezichtsbeharing kwijt.
Dan is het feest plots gedaan. We zijn hier blijkbaar al anderhalf uur, en de begeleiders beslissen terecht dat het welletjes geweest is. Ik steek nog snel wat geld in de we-sparen-voor-een-microgolfoven-muts.
Introspectie wijst uit dat ik een beetje teleurgesteld ben. Het was een mooie kans om het beste van onszelf te laten zien, maar dit lijkt me niet de beste strategie. Binnenkomen, kinderhartjes sneller doen slaan, het adrenaline-niveau de hoogte injagen, de kinderen overladen met cadeaus en aandacht gedurende 90 minuten, en vertrekken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten