Veerle valt uit de lucht

Veerle is niet goed met kinderen.
Ze heeft er niet zozeer een hekel aan, ze heeft er gewoon liever geen in haar buurt.
Soms is de confrontatie met kinderen een bevestiging van haar alwetendheid en autoriteit, twee eigenschappen die ze aan het veelvuldig verjaren heeft overgehouden. Maar soms, heel soms, overvalt haar de gedachte; 'Veerle, nu zeg je toch ook maar gewoon wat'.

Zoals toen, op een mooie winterdag.
Het had naar lokale normen flink gesneeuwd die week. De zon scheen aan de blauwe hemel en een verraderlijke laag ijs bedekte de voetpaden. Veerle stond in de portiek van de voordeur. Zo herinnerde ze de buren eraan dat ze er ook niet jonger op werd, maar het het was nog even wachten op de eerste jongeling die spontaan de sneeuw voor de deur kwam vegen. Ze had een tijdje met een bezorgde blik door het raam naar de straten zitten turen, maar die tactiek bleek niet te baten. Dus had ze een dikke trui met een te kleine regenjas aangetrokken om te anticiperen op de rugklachten die ze aan het sneeuwruimen zou kunnen overhouden. Ze had haar ogen tot spleetjes geknepen en hield iedere beweging in de straat nauwlettend in het oog.

" De wolken zijn naar beneden gegevallen "

Voor haar stond een klein mensje waarvan ze het geslacht niet met zekerheid kon vaststellen.
Ze keek naar de losse veters in de sneeuw en de natte mouwen van zijn jas. Het kind hield zijn mond een beetje open en een snottebel liep vanuit zijn neus over zijn bovenlip.
Het was moeilijk te geloven dat een kind aan haar oplettendheid was ontsnapt en de verlammend vreemde woordconstructie die het had gemaakt echode door haar gedachten.
Het kind keek haar onverstoorbaar vrolijk aan.

" Britney gaat voor de derde keer trouwen " zei ze. Dat had ze deze ochtend in de Story gelezen, al kon ze zich niet herinneren waarom ze had besloten het luidop te zeggen.

Veerle werd overvallen door een vreemde combinatie van verwarring en schaamte.
Ze deed een stap achteruit en zwaaide de deur dicht.
Haar handen trilden.
Wat een brutaal kind. Ze had wel iets aan haar hart kunnen krijgen.
Ze feliciteerde zichzelf met haar assertieve aanpak en besloot straks toch maar gewoon weer door het raam te turen, zoals gewone mensen dat doen.

Moeilijke tijden (2)

Veerle schoof het kanten gordijntje opzij en keek naar de daverende drilboren die al wekenlang de rust in de straat verstoorden.
Nochtans lag de hele straat al vanaf de eerste dag in puin.

"Net zoals toen, in de oorlog" had ze tegen een van de jongelingen in de straat gezegd.
Hij knikte en lachte haar vriendelijk toe.
Veerle was pas na de oorlog geboren, maar ze had er veel over nagedacht en in haar gedachten zag het er net zo uit.
Al wist ze niet zeker of er toen ook al van die metalen bruggetjes voor de deuren lagen. Je kent dat wel, zo'n brugje dat moet voorkomen dat je in een diepe put valt wanneer je je huis verlaat.

Eerst kreeg elk paar aangrenzende voordeuren zo'n brugje.
Maar het was nu eenmaal niet zo gemakkelijk om aan te grenzen met Veerle, vond de buurvrouw. Dus had die haar eigen bruggetje geëist.

Veerle is een denker.
De bruggetjes hadden haar de nachtrust ontnomen.
Het was altijd een heel gedoe met boodschappen en fietsen.
Of er moest maar eens iemand van zo'n brugje vallen. Of je wilde die dag net je piano verhuizen.
Ze was ook niet zeker of je er met een rolstoel op kon. Niet dat er rolstoelgebruikers in de straat woonden, maar dat kon van de ene op de andere dag veranderen. Zeker als je van zo'n brugje zou vallen.

Moeilijke tijden (1)

Voor mensen die Veerle heten, in mijn straat wonen of ontzettend gelukkig zijn met digitale tv, het onderstaande is -echt- niet uit het leven gegrepen maar toevalligerwijs aan mijn linker hersenhelft ontsproten.


Je zou kunnen zeggen dat het moeilijke tijden zijn.
De economie staat op losse schroeven.
Het klimaat is overstuur.
Zelfs in de Wetstraat lopen ze verloren.

Voor Veerle zag alles er nog min of meer hetzelfde uit.
Ze had nooit veel gehad en raakte zodoende zelden iets kwijt.

Op een dag had de buurvrouw digitale televisie.
Veerle moest komen kijken.
De Buurvrouw stond een tijdje met een paar van haar afstandsbedieningen te zwaaien, maar geen enkele digitale openbaring leek zijn weg te vinden naar het kleine teeveetje.
Veerle moest weer vertrekken, haar bezoek kwam ongelegen, zei de buurvrouw toen.
Toen Veerle ietwat verbaasd terug naar haar eigen huis stapte zag ze haar door het raam nog steeds verwoed op allerlei knoppen drukken.

Een half uur later belde de buurvrouw aan. Of ze niet toch naar de digitale televisie wou komen kijken. Als het Veerle voordien Siberisch koud had gelaten, dan was nu toch haar nieuwsgierigheid gewekt.
Ze keek hoe haar buurvrouw door het eindeloze aanbod kanalen zapte.

Veerle feliciteerde haar.
Ze was niet helemaal zeker of dat gepast was, maar ze durfde het enthousiasme van haar buurvrouw niet ondermijnen.

Het leek wel de geboorte van een kind.
Een lastig kind.
Veerle kon het horen schreeuwen aan de andere kant van hun gemeenschappelijke muur.
Het kind sliep nooit.

Na enkele weken werd het weer stil.
Het onstuimige kind was dood.

'Het werd gewoon te veel', zei de buurvrouw die donderdag bij de bakker.
'Je kan toch nooit echt naar alles kijken, wat ze ook zeggen.'

Veerle zei dat het beter was zo, en legde haar hand op de schouder van haar buurvrouw.
Die keek beteuterd naar de broodzak in haar handen en knikte.
'Het kost ook altijd meer dan ze zeggen dat het gaat kosten' voegde ze daar nog aan toe. Veerle beaamde dat.