Mijn excuses. Ik ben geen goede blogster geweest de afgelopen week. Vergeef mij, dit is een recente toevoeging aan mijn bezigheden, ik weet nog niet helemaal hoe er mee om te gaan. Daarbij, ik heb een facebookprofiel, mensen die behoefte hebben aan overbodige informatie over mijn persoon kunnen zich hiertoe wenden. Alhoewel, veel relevante informatie zal u daar niet op zien verschijnen.
Deze week was mijn sympathieke wederhelft op bezoek. Mijn ambitieuze plan om hem er van te overtuigen dat Gdansk een rationele Erasmuskeuze is viel redelijk snel in het water. Hij was nog niet goed en wel uit de bus gestapt of ik werd aangevallen door een onvervalste Poolse verkoudheid. Goed voor de thee- en honingindustrie, dat wel.
Deze week had tevens ook mijn eerste lesweek moeten worden, maar heel intensief is dat niet geweest. Aangezien er hier niet zo iets bestaat als een 3e bachelor Moraalwetenschappen is de eer aan mij om een gelijkaardig lessenrooster op te stellen. Dat heeft voor- en nadelen, en momenteel vooral nadelen aangezien er niet echt veel communicatie is tussen de verschillende faculteiten. Mijn coördinator, Arthur, is een brave filosoof met de pedagogisch verantwoorde ambitie mij door het hele traject heen te helpen. Het is altijd goed mensen te kennen met pedagogisch verantwoorde ambities, ware het niet dat hij er allemaal zelf niet zo goed aan uit kan en zijn voornaamste informatiebron ook gewoon de website van de universiteit van Gdansk is. Gelukkig geeft de man ook af en toe wat les in het Engels, waardoor de kans dat ik hier en daar iets bij leer groter lijkt te worden.
Voor de rest probeer ik dan maar gewoon de proffen aan te spreken, als ik ze al weet te vinden. Dinsdag stapte ik het lokaal van de 'Filozofia Polska' binnen. Helaas, het vroege ochtenduur voorzag dat ik te laat was, en mede door mijn goede opvoeding en de aard van het schoolsysteem had ik geen andere keuze dan 90 minuten luisteren naar een Poolse dame die naar het schijnt over Poolse filosofie sprak. Af en toe leek ik een woord te herkennen, maar het waren 90 lange minuten. De andere leerlingen leken een voor een in te dommelen, dus misschien was ik wel beter af met mijn onvermogen het te verstaan. Toen er dan toch een einde aan kwam, wist ik de vrouw wat Engelse gestotter te ontfutselen. Volgende week krijg ik Engelse teksten.
De ander proffen die ik ontmoet lijken iets meer vatbaar voor communicatie. Ik krijg de opdracht een paper te schrijven over 'Political correctness' in België voor het vak 'Gender Studies' en een boekenlijst samen te stellen voor het vak 'Filosofie van de religie'.
Enigzins opgetogen over de geslaagde communicatie begaf ik mij naar de grote, nieuwe bibliotheek. Het gebouw is splinternieuw en doet wat luchthavenachtig aan. Met wat omwegen heb ik een studentenkaart weten te bemachtigen, dus ik stapte moedig de spaceshuttle binnen. Ik ben nog niet bij de informatiebalie of de security houdt mij al staande. Ik weet niet of het deel is van een tewerkstellingsplan of dat het iets te maken heeft met groeiende onveiligheidsgevoelens, maar in Polen is er overal security. En er is altijd wel een regel waarvan je niet weet dat je ze geschonden hebt. Laatst nog werd ik in een van de grote shoppingcentra de deur gewezen omdat ik er foto's aan het maken was van de roltrappen in een grote, marmeren inkomhal.
Ook de controle van het openbaar vervoer is in handen van hooligan-achtige types. De tactiek bestaat er in de tram in te stormen, liefst langs alle deuren tegelijkertijd, met een team bestaande uit jonge maar boos kijkende, kortharige mannen, waarvan je met redelijke zekerheid kan zeggen dat fitness een van hun hobby's is. Dan moet je maar maken dat je het juiste kaartje hebt, want zoals veel hier is ook het openbaar vervoer niet altijd even duidelijk. Gelukkig zien controleurs er alleen maar gevaarlijk uit, en zijn de meeste onder hen bereid een woordje uitleg te geven.
Zo ook in de bibliotheek dus is voorzichtigheid geboden. Het is blijkbaar verplicht je rugzak en jas achter te laten in een kluisje (gelukkig het soort kluisje dat je 2 PLN achteraf vriendelijk terug geeft). De man van de security wijst naar een lange lijst regels die ook in het Engels bij de ingang hangen. Ik lees ze braaf, want de deur gewezen worden in de bibliotheek ligt mij net iets nauwer aan het hart dan de situatie bij het shoppingcentrum. Uiteindelijk kan ik de bibliotheek verlaten, als trotse eigenaar van een bibliotheekaccount, en zonder dreigende arrestaties en dergelijke.
Behalve deel kunnen nemen aan een heel omslachtig bibliotheeksysteem kent mijn bestaan hier nog andere symptomen van integratie:
Ik heb een Pools telefoonnummer, ik heb een Poolse bankkaart,ik heb Poolse boeken in mijn kamer (waar ik helaas niet echt iets van begrijp)en ik spreek zelfs enkele woorden Pools.
Bij Suzanna haar grootmoeder, die aangeboden heeft mij Poolse lessen te geven, ben ik nog niet terecht gekomen. Ik probeer eerst mijn lessenrooster in elkaar te knutselen en het tempo van de avondlessen Pools in te schatten.
Goed, ik laat het hier bij, want met mijn kop vol snot ben ik er blijkbaar niet in geslaagd eenzelfde tijdsperspectief te gebruiken doorheen mijn vertelsel.
Volgende keer meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten