Gelukkig zijn er herinneringen om over te bloggen en dagboekfragmentjes om met jullie te delen.
Afgelopen september was ik in Slovakije. Ik bespaar jullie uitgebreide beschrijvingen van luie vakantiedagen- want ik hoop dat jullie allemaal in meer of mindere mate weten hoe die verlopen- maar wilde toch even melding maken van enkele observaties. Ik moet ook eerlijkheidshalve toegeven dat ik dit doe voor mijn eigen vertier, dus verwacht geen grondige analyse van de socio-economische situatie in Slovakije, noch een ontroerende schets van de mooiste dag van mijn leven.
Hier gaan we dan.
Dag Acht.
Piešťany was maar een vreemd oord. We hadden geen camping gereserveerd, uit naïviteit of gevoel voor avontuur, of misschien wel uit onverschilligheid, ik weet het niet meer. We stapten vanuit de warme bus in een miezerig buitje. We zochten een kaart en we strompelden wat vermoeid en verveeld door de stationsbuurt om tenslotte een taxi te nemen naar een camping.
De man van de camping had geen chalet meer vrij en kon ons helaas enkel een tweepersoonstentje aanbieden. Matjes hadden we ook al niet.
Hij lachte een beetje minachtend met onze radeloosheid en belde opnieuw een taxi.
We troostten onszelf met het idee dat de camping er toch maar triestig uitzag en dat zelfs elke andere camping niets dan een anticlimax zou zijn in vergelijking met het kleine paradijsje waar we intussen met weemoed aan terug dachten.
De taxichauffeur had duidelijk iets teveel koffie op en zijn nektapijtje wapperde vrolijk in het ritme van zijn stuntelige Engels.
Hij dropte ons bij het Atom hotel, omdat het niemand echt duidelijk was waar we heen gingen.
Het gigantische hotel oogde maar triest, en ook binnen vloekten zalmroze met olijfgroen alsof het nooit de bedoeling was geweest harmonie te scheppen.
Het vrouwtje aan de balie deed haar uiterste best om zich verstaanbaar te maken, maar het resultaat was dat de ietwat hoge prijzen ons duidelijk werden. We schuifelden twijfelend weer naar buiten om in de portiek te overleggen wat we zouden doen.
We waren er nog lang niet uit toen het dametje ons weer binnen riep.
Misschien was het sympathie, of de echo van haar medelijden in het grote, lege hotel, maar ze bood ons 3 bedden aan voor elk €12 per nacht. We hapten gretig toe, want onze jeugdige moed was ons al in de schoenen gezakt bij de aanblik van het vreemde stadje in het teleurstellende weer.
Kamer 406 was een kamer met als thema 'communistische soberheid'.
De matrassen waren vervangen door grote, harde kussens, de lavabo en het bad moesten een kraan delen en de muren waren een vaal overblijfsel van wat ooit wit moet zijn geweest.
We bevrijdden ons van onze rugzakken en prutsen wat met de oude tv.
We besloten op zoek te gaan naar een toeristische dienst, want Piešťany pretendeert één groot kuuroord te zijn.
De straten waren leeg en onze onrust steeg. Het infocentrum was een donker zaaltje met schreeuwerige schilderijen aan de muur. Twee dames keken verbaasd op als we binnen kwamen. Al snel was het duidelijk dat Piešťany het mekka voor oude, zieke mensen is. Ik dacht aan het vrouwtje in de lobby, die met haar grote zonnebril, pruik en polsen in het verband een van de weinige andere hotelgasten was.
We besluiten dan maar dat we Piešťany zo snel mogelijk achter ons zullen laten en vullen de rest van de dag met koffie, wijn en pizza.
Tegen de avond keren we terug, door de brede, donkere gangen van het hotel, naar kamer 406. We bekijken even de 2 posten die we met de oude kleuren-tv kunnen ontvangen en zakken al snel weg onder de zware donsdekens.
Piešťany Politics
Atom Hotel Politics
Ervaringen die geheel niet te vergelijken zijn met Piešťany:
Kaaskunst:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten