Voor mensen die Veerle heten, in mijn straat wonen of ontzettend gelukkig zijn met digitale tv, het onderstaande is -echt- niet uit het leven gegrepen maar toevalligerwijs aan mijn linker hersenhelft ontsproten.
Je zou kunnen zeggen dat het moeilijke tijden zijn.
De economie staat op losse schroeven.
Het klimaat is overstuur.
Zelfs in de Wetstraat lopen ze verloren.
Voor Veerle zag alles er nog min of meer hetzelfde uit.
Ze had nooit veel gehad en raakte zodoende zelden iets kwijt.
Op een dag had de buurvrouw digitale televisie.
Veerle moest komen kijken.
De Buurvrouw stond een tijdje met een paar van haar afstandsbedieningen te zwaaien, maar geen enkele digitale openbaring leek zijn weg te vinden naar het kleine teeveetje.
Veerle moest weer vertrekken, haar bezoek kwam ongelegen, zei de buurvrouw toen.
Toen Veerle ietwat verbaasd terug naar haar eigen huis stapte zag ze haar door het raam nog steeds verwoed op allerlei knoppen drukken.
Een half uur later belde de buurvrouw aan. Of ze niet toch naar de digitale televisie wou komen kijken. Als het Veerle voordien Siberisch koud had gelaten, dan was nu toch haar nieuwsgierigheid gewekt.
Ze keek hoe haar buurvrouw door het eindeloze aanbod kanalen zapte.
Veerle feliciteerde haar.
Ze was niet helemaal zeker of dat gepast was, maar ze durfde het enthousiasme van haar buurvrouw niet ondermijnen.
Het leek wel de geboorte van een kind.
Een lastig kind.
Veerle kon het horen schreeuwen aan de andere kant van hun gemeenschappelijke muur.
Het kind sliep nooit.
Na enkele weken werd het weer stil.
Het onstuimige kind was dood.
'Het werd gewoon te veel', zei de buurvrouw die donderdag bij de bakker.
'Je kan toch nooit echt naar alles kijken, wat ze ook zeggen.'
Veerle zei dat het beter was zo, en legde haar hand op de schouder van haar buurvrouw.
Die keek beteuterd naar de broodzak in haar handen en knikte.
'Het kost ook altijd meer dan ze zeggen dat het gaat kosten' voegde ze daar nog aan toe. Veerle beaamde dat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten