Dolen in Polen ( en veel toegevingen tussen de haakjes)

Examenperiodes zijn ook hier niet echt tijden van boeiende buitenhuis activiteiten, en behalve dan de gebruikelijke existentiële crisis heb ik de laatste tijd ook geen wilde avonturen meegemaakt. Het semester is zachtjes aan het uitbollen. Mijn Duitse flatgenote vertrekt eind deze week, en niet veel later zal ik ook weer inpakken.
Nog steeds dubbele gevoelens over mijn vertrek, ik verwacht niet dat ik het er nog over eens word met mijzelf.

Vandaag was ik weer op bezoek bij babcia Irena. Ze voederde me chocolade ('eet maar, dat is gezond en er zit geen vlees in') en thee, en ik liet haar mijn punten voor Pools zien.
Ze was trots. Ik was blij dat ze trots was.
Ze ondervroeg me over mijn vegetarisme (we communiceren in een soort vreemde mengeling van Duits en Pools). "Iedereen zijn filosofie" zei ze, "of religie" voegde ze er nog aan toe.

Wat de filosofie van mijn prof 'Noord-Zuid Conflicten' is, daar begrijp ik dan weer helemaal niets van. Een kleine geschiedenis van mijn ontmoetingen met hem:

In het begin van het jaar stuurde ik hem een mail om mijzelf voor te stellen en met de vraag wanneer ik langs kon komen om mijn deelname aan de lessen te bespreken.
Geen antwoord. Ik nam aan dat het om een verkeerd e-mailadres ging. Ik ontcijfer van de site van het unief wanneer en waar zijn lessen en spreekuur plaatsvinden. Ik ga er heen, maar er is niemand te bespeuren. Ik vraag op het secretariaat van mijn faculteit wanneer zijn spreekuur werkelijk plaats heeft. Daar ga ik heen. Hij lacht een beetje met het feit dat ik geen Pools begrijp, of dat denk ik toch, want ik begrijp niet wat hij eigenlijk aan het zeggen is. De volgende week mag ik terug komen, tegen dan zal hij iets bedacht hebben voor mijn situatie. Ik krijg een lijst van 4 boeken en hij geeft me zijn e-mailadres. Dat is vreemd genoeg hetzelfde e-mailadres waarnaar ik al enkele mails heb verzonden, zonder reactie te krijgen. Ik moet een beetje slikken want 4 boeken, dat is veel voor een vak van 2 ECTS punten. De zoektocht op het internet begint, want het gaat uiteraard om boeken die hier niet te vinden zijn. Met de erg gewaardeerde hulp van mijn vader weet ik er 3 te bemachtigen. De 4e is er helaas een uit de categorie 'belachelijk duur en over te schepen uit de verenigde Staten'. Ik stuur mijn prof een mailtje (want sinds de heugelijke dag van onze eerste ontmoeting lijkt zijn informatica kennis met rasse schreden te zijn toegenomen) en hij vraagt me het boek te ontlenen in België ('your country') en het te laten opsturen. Boek is niet te vinden in de database en ik breng hem hiervan op de hoogte, met de vraag een ander voorstel te doen. Ik krijg ongeveer 2 weken geen antwoord en de tijd begint een beetje te dringen (ik geef toe dat ik hier ben overgeschakeld op de ultieme stalking-techniek: een tweede mail sturen met het verzoek mijn vragen te beantwoorden). De examenperiode loopt hier op 6 februari officieel ten einde (en ik verkeerde toen nog in de illusie dat 'officieel' hier ook correleert met de realiteit) en als ik dan nog een boek moest beginnen lezen kwam mijn planning nogal in het gedrang (Ik geef toe, ik ben geen meester planner maar het ontbreken van een examendatum en een volledige literatuurlijst zijn ook niet de ideale gegevens om iets mee te plannen).
Dan krijg ik een mail met de boodschap volgende week langs te komen. Omdat ik weet dat hij die dag zelf nog spreekuur heeft, besluit ik gewoon even langs zijn bureau te gaan en niet nog een week te wachten.
Hij is niet blij als hij me ziet.
'Didn't I tell you to come next week?'
'Ik was in de buurt en ik was dit gedoe beu dus ik kom even langs'. Maar dat zeg ik niet luidop.
'What is your big problem?' vraagt hij, op een toon die suggereert dat ik maar beter goed kan studeren als ik ooit nog een examen bij hem mag afleggen.
Op mijn allervriendelijkst vraag ik hem om een examendatum. Die krijg ik, en ik hoef geen 4e boek meer te lezen. En ze leefden nog lang en gelukkig.

En om dit blogbericht nog iets langer te maken dan het al is; nog meer sfeerbeelden voor de liefhebbers en voor de mensen die niet kunnen slapen omdat ze niet weten hoe mijn kerstavond er uit zag:

Ik bedacht ook laatst dat zebrapaden echt alle betekenis verliezen als het sneeuwt (ja, het sneeuwt opnieuw!).
Tot binnenkort, liefste Gent.