Daar gaan ze dan weer.
Een mens zou niet geloven dat dat acht dagen waren.
Helaas moest mijn vader er daarvan nog een groot deel in bed doorbrengen ook. De Poolse bacillen waren hem niet genadig. En zijn vrouwelijk gezelschap ook niet, eigenlijk. Wat een mens al niet moet doen om een beetje erkenning te krijgen voor het ziek zijn.
Maar het was fijn hen te zien, en de gedachte dat ik iedereen snel terug zie maakt het afscheid wat draaglijker.
Februari zal het einde van mijn Poolse avontuur zijn. Verdere introspectie moet uitwijzen hoe ik mij daarbij voel.
Langs de ene kant is Gent (en daarmee bedoel ik met alles en iedereen er bij) mijn thuis. Langs de andere kant is het dan weer allemaal 'gewoon'.

Nog snel enkele observaties uit het Poolse culinaire circuit:

- Het is niet zo ongewoon als er plots een man met hoed, zonnebril en asymmetrisch gelakte nagels het restaurant komt binnen gewandeld. De uitbater lacht er wat mee, ook als de man niets wil bestellen en eigenlijk alleen maar wat wil dansen tussen de tafels.

- Het veelvuldig op restaurant gaan heeft blijkbaar een negatief effect op het geheugen, want de rest van mijn observaties ontgaan mij even. Nog even geduld.