Meningsverschillen onder de E17

Oorspronkelijk had ik hier heel wat commentaar bij geschreven, maar mijn drang naar eindeloze nuancering werd ondermijnend voor de leesbaarheid en ik had net iets teveel woordspelingen bedacht met 'politieke GPS' en 'desoriëntatie onder de E17'.

Denk er maar gewoon het uwe bij.

Word is on the streets

Occupy Ghent

Indignadog

Indignadawg

Ik kijk naar buiten, naar de vliegtuigjes aan de hemel, waarvan ik telkens opnieuw geloof dat ze zullen botsen.
Ik hoor vogels, grommende motoren, huilende kinderen, ritselend afval.
De nacht sluipt de wereld tegemoet.
In de verte hoor ik muziek en voetstappen die tussen de smalle straatjes weergalmen.
Ik zie ontelbaar veel sterren, die bij nader inzien voor het grootste deel ook weer vliegtuigen blijken te zijn.

Moeilijke tijden (2)

Veerle schoof het kanten gordijntje opzij en keek naar de daverende drilboren die al wekenlang de rust in de straat verstoorden.
Nochtans lag de hele straat al vanaf de eerste dag in puin.

"Net zoals toen, in de oorlog" had ze tegen een van de jongelingen in de straat gezegd.
Hij knikte en lachte haar vriendelijk toe.
Veerle was pas na de oorlog geboren, maar ze had er veel over nagedacht en in haar gedachten zag het er net zo uit.
Al wist ze niet zeker of er toen ook al van die metalen bruggetjes voor de deuren lagen. Je kent dat wel, zo'n brugje dat moet voorkomen dat je in een diepe put valt wanneer je je huis verlaat.

Eerst kreeg elk paar aangrenzende voordeuren zo'n brugje.
Maar het was nu eenmaal niet zo gemakkelijk om aan te grenzen met Veerle, vond de buurvrouw. Dus had die haar eigen bruggetje geëist.

Veerle is een denker.
De bruggetjes hadden haar de nachtrust ontnomen.
Het was altijd een heel gedoe met boodschappen en fietsen.
Of er moest maar eens iemand van zo'n brugje vallen. Of je wilde die dag net je piano verhuizen.
Ze was ook niet zeker of je er met een rolstoel op kon. Niet dat er rolstoelgebruikers in de straat woonden, maar dat kon van de ene op de andere dag veranderen. Zeker als je van zo'n brugje zou vallen.

Moeilijke tijden (1)

Voor mensen die Veerle heten, in mijn straat wonen of ontzettend gelukkig zijn met digitale tv, het onderstaande is -echt- niet uit het leven gegrepen maar toevalligerwijs aan mijn linker hersenhelft ontsproten.


Je zou kunnen zeggen dat het moeilijke tijden zijn.
De economie staat op losse schroeven.
Het klimaat is overstuur.
Zelfs in de Wetstraat lopen ze verloren.

Voor Veerle zag alles er nog min of meer hetzelfde uit.
Ze had nooit veel gehad en raakte zodoende zelden iets kwijt.

Op een dag had de buurvrouw digitale televisie.
Veerle moest komen kijken.
De Buurvrouw stond een tijdje met een paar van haar afstandsbedieningen te zwaaien, maar geen enkele digitale openbaring leek zijn weg te vinden naar het kleine teeveetje.
Veerle moest weer vertrekken, haar bezoek kwam ongelegen, zei de buurvrouw toen.
Toen Veerle ietwat verbaasd terug naar haar eigen huis stapte zag ze haar door het raam nog steeds verwoed op allerlei knoppen drukken.

Een half uur later belde de buurvrouw aan. Of ze niet toch naar de digitale televisie wou komen kijken. Als het Veerle voordien Siberisch koud had gelaten, dan was nu toch haar nieuwsgierigheid gewekt.
Ze keek hoe haar buurvrouw door het eindeloze aanbod kanalen zapte.

Veerle feliciteerde haar.
Ze was niet helemaal zeker of dat gepast was, maar ze durfde het enthousiasme van haar buurvrouw niet ondermijnen.

Het leek wel de geboorte van een kind.
Een lastig kind.
Veerle kon het horen schreeuwen aan de andere kant van hun gemeenschappelijke muur.
Het kind sliep nooit.

Na enkele weken werd het weer stil.
Het onstuimige kind was dood.

'Het werd gewoon te veel', zei de buurvrouw die donderdag bij de bakker.
'Je kan toch nooit echt naar alles kijken, wat ze ook zeggen.'

Veerle zei dat het beter was zo, en legde haar hand op de schouder van haar buurvrouw.
Die keek beteuterd naar de broodzak in haar handen en knikte.
'Het kost ook altijd meer dan ze zeggen dat het gaat kosten' voegde ze daar nog aan toe. Veerle beaamde dat.