Over smaken valt niet te twisten. Maar mensen doen het uiteraard toch.
Kristien Hemmerechts liet zich in januari al ontvallen dat er enkele dingen zijn waar ze niet mee kan lachen. Aan tafel in 'Reyers laat' liet Hemmerechts zich uit over bepaalde sketches van Gunter Lamoot die haar ronduit droevig zouden maken. Als voorbeeld werd een fragment aangehaald dat in 2005 - over haar laattijdige verontwaardiging wil ik het niet hebben, ik bezondig mij ook wel eens aan traagheid- als voorprogramma van Wim Helsen moest dienen. Toegegeven, ik zou het zelf niet aan mijn hypothetische kinderen willen moeten uitleggen, maar ook dat Geert Hoste de enige is waar ze nog een positief woord over kwijt kan wil ik niet aan diezelfde - maar nog steeds hypothetische- kinderen uitleggen.
Die droefheid, echter, dat is een groter probleem. In Humo kaart Hemmerechts nog andere ergernissen aan. Graffiti, onder meer, vindt ze absoluut niet mooi of interessant. Meer zelfs, het mist subtiliteit, is repetitief en vaak seksistisch. Zelfs nadat haar 81 jaar oude moeder, Liliane Verhaeghe een boek schreef over graffiti, vergelijkt ze het fenomeen nog liefst met 'een hond die zijn poot opheft en ergens tegenaan pist'.
Naast stand-up comedy en graffiti moeten ook lawaai, het integratiedebat, kookeilanden, roken, non-communicatie, paternalistische artsen, Siegfried Bracke en de bestsellercultuur er aan geloven.
Het is fijn, zo'n democratie, waar iedereen zijn gal mag spuwen. En ben ik niet ook zo'n bijwerking van het recht op vrije meningsuiting; zeuren over mensen die mijns inziens teveel zeuren?
Enkele suggesties voor gegronde droefheid:
- Honden die de economische gerechtigheid trachten te verstoren
- Vakantiebestemmingen zonder gras
- onbeantwoorde liefde
Nog meer dingen om niet mee te lachen omdat ze subtiliteit missen, repetitief of seksistisch zijn:
A song for the ladies from Jon Lajoie.
Graag gedaan, Kristien, graag gedaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten