Honden met humor en eigenaardigheden in West-Vlaanderen

Een maand platte rust heeft mij net niet helemaal de krankzinnigheid in gedreven. Vorige week kroop ik voor het eerst weer op de fiets, maar dat bleek een geval van pijnlijke overmoed. De dagen daarna heb ik mijn Dafalganconsumptie opnieuw moeten opdrijven.
Vrijdag laatstleden verklaarde de chirurg (al noem ik hem liever 'mijn chirurg') dat mijn gezondheidstoestand alles behalve onrustwekkend was. Dat is goed nieuws, als je het mij vraagt.
" Het was nogal een vuile appendicit zeker?" vraagt hij me vanonder zijn warrige grijze haren.
'Dat zou jij nu eigenlijk moeten weten', bedenk ik, maar probeer toch enigszins de illusie van mijn opvoeding in stand te houden en mompel "het schijnt".

Maar goed, na het verkennen van nieuwe gradaties van verveling moet ik nu stap voor stap de wereld opnieuw veroveren. Enkele sfeerbeelden uit deze ontdekkingstocht:

Een romantische wandeling op vrijdagnamiddag, geen betere manier om mijn gezonde doch appendixloze leventje in te wijden. Mijn sympathieke wederhelft moet er dan ook maar mijn fascinatie voor deze keutel bij nemen. Ik heb minstens 29 grapjes bedacht om bij deze foto te plaatsten, maar ik bedenk net dat dit eigenlijk geen tekst vraagt: ( 'ik zweer het u '; niet in scène gezet!)

Vandaag was dan de heuglijke dag dat ik mijn grootouders ging bezoeken. Ik had die mensen immers al ik-weet-niet-hoe-lang niet gezien en ik was stiekem blij vast te stellen dat alles hetzelfde gebleven was.

Omdat ook mijn familieleden slachtoffers zijn van de moderniteit was ik niet de enige die deze mooie dag digitaal probeerde vereeuwigen.

We gingen iets eten, zoals dat brave families betaamt. We stapten terloops ook even een kerkje binnen. Niet om er de brave familie te gaan uithangen, maar omdat het grote 'te koop' bord bij de kerk onze aandacht trok. Alvorens u uw chequeboekje bovenhaalt leest u best de kleine lettertjes ( http://focus-wtv.rnews.be/nl/regio/wvl/nieuws/algemeen/staat-de-kerk-van-kaaskerke-te-koop/article-1194822866057.htm ).

Mijn aandacht werd ook getrokken door die goeie ouwe West-Vlaamse eerlijkheid:

Maar lieve mensen, gelieve geen contact op te nemen met Magda, tenzij u in de gebedsruimte waarvan sprake daadwerkelijk uw zonnebril hebt verloren.

En dan- want welke zijn de zekerheden in het leven als we zelfs tradities opgeven?- als de zon wat lager staat, komt de Hillbilly in ons naar boven en mogen we met het loodjesgeweer van oma spelen.

Binnenkort meer over mijn post-erasmusdepressie!