De koning is moe, zo moe. Hij trekt de deur dicht achter zijn rug en zoekt zijn pantoffels op de grond. Het is hem vroeger nooit opgevallen dat massief goud zo zwaar was, maar sinds enkele maanden lijkt het gewicht van de kroon te zijn toegenomen.
Paola grinnikt als de kroon over zijn oren zakt. Zo lijkt het alsof hij flaporen heeft.
Laurent lacht ook, 'dat zijn oren op een dag zo zouden blijven staan'. Filip kan daar niet om lachen, Filip kan nergens om lachen.
Misschien is zijn hoofd gekrompen, vraagt de koning zich af. Zo gaat dat, met oude mensen. Oude mensen krimpen en ook koningen worden oud.
Paola brengt zijn pantoffels.
" Denk je dat mijn hoofd gekrompen is?" Vraagt de koning. Hij staat voor de spiegel en legt zijn bevende handen op zijn hoofd.
Paola lacht opnieuw.
"Albert Felix Humbert Theodoor Christiaan Eugène Marie, zesde koning der Belgen, je hoofd heeft de tijd nog niet gehad om te krimpen".
De koning knikt droef, staart even naar zijn koninklijke pantoffels en hangt de kroon dan maar aan de kapstok.
zaterdag 10 december 2011
vrijdag 9 december 2011
Een ode aan de eenzame handschoen
Wij Belgen jammeren over de barre winters. We hebben immers een regering, het is nu weer even wachten op een volgende politieke blunder alvorens we daarover terug kunnen gaan zeuren.
Het treft mij telkens diep in het hart - ik ben niet voor niets een moraalfilosoof- wanneer ik op de gladde wegen een eenzame handschoen zie.
Verloren, nat, gescheiden van zijn enige gelijke. Het beste heeft hij nu wel gehad, dat moet een zeer pijnlijke vaststelling zijn. Wie wil er nu een enkele handschoen?
Persoonlijk ken ik niemand met maar een hand. Misschien komt dat nog, dat een van mijn vrienden plots op tragische wijze een hand zal kwijtspelen. Het zou me overigens nog niet zo hard verbazen, het zijn uiteindelijk bizarre tijden.
Of misschien leer ik iemand kennen. Iemand met maar één hand. Dan stap ik er op af- want zo ben ik wel- en zeg ik dat het niet erg is, want er zijn ook heel veel eenzame handschoenen op deze wereld.
Het treft mij telkens diep in het hart - ik ben niet voor niets een moraalfilosoof- wanneer ik op de gladde wegen een eenzame handschoen zie.
Verloren, nat, gescheiden van zijn enige gelijke. Het beste heeft hij nu wel gehad, dat moet een zeer pijnlijke vaststelling zijn. Wie wil er nu een enkele handschoen?
Persoonlijk ken ik niemand met maar een hand. Misschien komt dat nog, dat een van mijn vrienden plots op tragische wijze een hand zal kwijtspelen. Het zou me overigens nog niet zo hard verbazen, het zijn uiteindelijk bizarre tijden.
Of misschien leer ik iemand kennen. Iemand met maar één hand. Dan stap ik er op af- want zo ben ik wel- en zeg ik dat het niet erg is, want er zijn ook heel veel eenzame handschoenen op deze wereld.
maandag 5 december 2011
Tussen de lijnen
De Staandaard, maandag 5 december 2011
"De pers kon niet veel anders doen dan nagaan welk automerk in de mode is bij de PS-top. Het is Audi."
"Buiten een eenzame ziel schaarde iedereen zich eensgezind achter de oproep van Michel 'om ja te zeggen'."
"De pers kon niet veel anders doen dan nagaan welk automerk in de mode is bij de PS-top. Het is Audi."
"Buiten een eenzame ziel schaarde iedereen zich eensgezind achter de oproep van Michel 'om ja te zeggen'."
dinsdag 15 november 2011
zondag 13 november 2011
Abonneren op:
Posts (Atom)