Zoals jullie kunnen zien heb ik er een rommeltje van gemaakt. De beste optie leek mij in dit geval om, helemaal Freddy De Vadder-style, gewoon te verhuizen:
http://doleninpolen.wordpress.com/
vrijdag 17 februari 2012
maandag 26 december 2011
zondag 18 december 2011
Veerle valt uit de lucht
Veerle is niet goed met kinderen.
Ze heeft er niet zozeer een hekel aan, ze heeft er gewoon liever geen in haar buurt.
Soms is de confrontatie met kinderen een bevestiging van haar alwetendheid en autoriteit, twee eigenschappen die ze aan het veelvuldig verjaren heeft overgehouden. Maar soms, heel soms, overvalt haar de gedachte; 'Veerle, nu zeg je toch ook maar gewoon wat'.
Zoals toen, op een mooie winterdag.
Het had naar lokale normen flink gesneeuwd die week. De zon scheen aan de blauwe hemel en een verraderlijke laag ijs bedekte de voetpaden. Veerle stond in de portiek van de voordeur. Zo herinnerde ze de buren eraan dat ze er ook niet jonger op werd, maar het het was nog even wachten op de eerste jongeling die spontaan de sneeuw voor de deur kwam vegen. Ze had een tijdje met een bezorgde blik door het raam naar de straten zitten turen, maar die tactiek bleek niet te baten. Dus had ze een dikke trui met een te kleine regenjas aangetrokken om te anticiperen op de rugklachten die ze aan het sneeuwruimen zou kunnen overhouden. Ze had haar ogen tot spleetjes geknepen en hield iedere beweging in de straat nauwlettend in het oog.
" De wolken zijn naar beneden gegevallen "
Voor haar stond een klein mensje waarvan ze het geslacht niet met zekerheid kon vaststellen.
Ze keek naar de losse veters in de sneeuw en de natte mouwen van zijn jas. Het kind hield zijn mond een beetje open en een snottebel liep vanuit zijn neus over zijn bovenlip.
Het was moeilijk te geloven dat een kind aan haar oplettendheid was ontsnapt en de verlammend vreemde woordconstructie die het had gemaakt echode door haar gedachten.
Het kind keek haar onverstoorbaar vrolijk aan.
" Britney gaat voor de derde keer trouwen " zei ze. Dat had ze deze ochtend in de Story gelezen, al kon ze zich niet herinneren waarom ze had besloten het luidop te zeggen.
Veerle werd overvallen door een vreemde combinatie van verwarring en schaamte.
Ze deed een stap achteruit en zwaaide de deur dicht.
Haar handen trilden.
Wat een brutaal kind. Ze had wel iets aan haar hart kunnen krijgen.
Ze feliciteerde zichzelf met haar assertieve aanpak en besloot straks toch maar gewoon weer door het raam te turen, zoals gewone mensen dat doen.
Ze heeft er niet zozeer een hekel aan, ze heeft er gewoon liever geen in haar buurt.
Soms is de confrontatie met kinderen een bevestiging van haar alwetendheid en autoriteit, twee eigenschappen die ze aan het veelvuldig verjaren heeft overgehouden. Maar soms, heel soms, overvalt haar de gedachte; 'Veerle, nu zeg je toch ook maar gewoon wat'.
Zoals toen, op een mooie winterdag.
Het had naar lokale normen flink gesneeuwd die week. De zon scheen aan de blauwe hemel en een verraderlijke laag ijs bedekte de voetpaden. Veerle stond in de portiek van de voordeur. Zo herinnerde ze de buren eraan dat ze er ook niet jonger op werd, maar het het was nog even wachten op de eerste jongeling die spontaan de sneeuw voor de deur kwam vegen. Ze had een tijdje met een bezorgde blik door het raam naar de straten zitten turen, maar die tactiek bleek niet te baten. Dus had ze een dikke trui met een te kleine regenjas aangetrokken om te anticiperen op de rugklachten die ze aan het sneeuwruimen zou kunnen overhouden. Ze had haar ogen tot spleetjes geknepen en hield iedere beweging in de straat nauwlettend in het oog.
" De wolken zijn naar beneden gegevallen "
Voor haar stond een klein mensje waarvan ze het geslacht niet met zekerheid kon vaststellen.
Ze keek naar de losse veters in de sneeuw en de natte mouwen van zijn jas. Het kind hield zijn mond een beetje open en een snottebel liep vanuit zijn neus over zijn bovenlip.
Het was moeilijk te geloven dat een kind aan haar oplettendheid was ontsnapt en de verlammend vreemde woordconstructie die het had gemaakt echode door haar gedachten.
Het kind keek haar onverstoorbaar vrolijk aan.
" Britney gaat voor de derde keer trouwen " zei ze. Dat had ze deze ochtend in de Story gelezen, al kon ze zich niet herinneren waarom ze had besloten het luidop te zeggen.
Veerle werd overvallen door een vreemde combinatie van verwarring en schaamte.
Ze deed een stap achteruit en zwaaide de deur dicht.
Haar handen trilden.
Wat een brutaal kind. Ze had wel iets aan haar hart kunnen krijgen.
Ze feliciteerde zichzelf met haar assertieve aanpak en besloot straks toch maar gewoon weer door het raam te turen, zoals gewone mensen dat doen.
zaterdag 10 december 2011
Albert Felix Humbert Theodoor Christiaan Eugène Marie, zesde koning der Belgen.
De koning is moe, zo moe. Hij trekt de deur dicht achter zijn rug en zoekt zijn pantoffels op de grond. Het is hem vroeger nooit opgevallen dat massief goud zo zwaar was, maar sinds enkele maanden lijkt het gewicht van de kroon te zijn toegenomen.
Paola grinnikt als de kroon over zijn oren zakt. Zo lijkt het alsof hij flaporen heeft.
Laurent lacht ook, 'dat zijn oren op een dag zo zouden blijven staan'. Filip kan daar niet om lachen, Filip kan nergens om lachen.
Misschien is zijn hoofd gekrompen, vraagt de koning zich af. Zo gaat dat, met oude mensen. Oude mensen krimpen en ook koningen worden oud.
Paola brengt zijn pantoffels.
" Denk je dat mijn hoofd gekrompen is?" Vraagt de koning. Hij staat voor de spiegel en legt zijn bevende handen op zijn hoofd.
Paola lacht opnieuw.
"Albert Felix Humbert Theodoor Christiaan Eugène Marie, zesde koning der Belgen, je hoofd heeft de tijd nog niet gehad om te krimpen".
De koning knikt droef, staart even naar zijn koninklijke pantoffels en hangt de kroon dan maar aan de kapstok.
Paola grinnikt als de kroon over zijn oren zakt. Zo lijkt het alsof hij flaporen heeft.
Laurent lacht ook, 'dat zijn oren op een dag zo zouden blijven staan'. Filip kan daar niet om lachen, Filip kan nergens om lachen.
Misschien is zijn hoofd gekrompen, vraagt de koning zich af. Zo gaat dat, met oude mensen. Oude mensen krimpen en ook koningen worden oud.
Paola brengt zijn pantoffels.
" Denk je dat mijn hoofd gekrompen is?" Vraagt de koning. Hij staat voor de spiegel en legt zijn bevende handen op zijn hoofd.
Paola lacht opnieuw.
"Albert Felix Humbert Theodoor Christiaan Eugène Marie, zesde koning der Belgen, je hoofd heeft de tijd nog niet gehad om te krimpen".
De koning knikt droef, staart even naar zijn koninklijke pantoffels en hangt de kroon dan maar aan de kapstok.
vrijdag 9 december 2011
Een ode aan de eenzame handschoen
Wij Belgen jammeren over de barre winters. We hebben immers een regering, het is nu weer even wachten op een volgende politieke blunder alvorens we daarover terug kunnen gaan zeuren.
Het treft mij telkens diep in het hart - ik ben niet voor niets een moraalfilosoof- wanneer ik op de gladde wegen een eenzame handschoen zie.
Verloren, nat, gescheiden van zijn enige gelijke. Het beste heeft hij nu wel gehad, dat moet een zeer pijnlijke vaststelling zijn. Wie wil er nu een enkele handschoen?
Persoonlijk ken ik niemand met maar een hand. Misschien komt dat nog, dat een van mijn vrienden plots op tragische wijze een hand zal kwijtspelen. Het zou me overigens nog niet zo hard verbazen, het zijn uiteindelijk bizarre tijden.
Of misschien leer ik iemand kennen. Iemand met maar één hand. Dan stap ik er op af- want zo ben ik wel- en zeg ik dat het niet erg is, want er zijn ook heel veel eenzame handschoenen op deze wereld.
Het treft mij telkens diep in het hart - ik ben niet voor niets een moraalfilosoof- wanneer ik op de gladde wegen een eenzame handschoen zie.
Verloren, nat, gescheiden van zijn enige gelijke. Het beste heeft hij nu wel gehad, dat moet een zeer pijnlijke vaststelling zijn. Wie wil er nu een enkele handschoen?
Persoonlijk ken ik niemand met maar een hand. Misschien komt dat nog, dat een van mijn vrienden plots op tragische wijze een hand zal kwijtspelen. Het zou me overigens nog niet zo hard verbazen, het zijn uiteindelijk bizarre tijden.
Of misschien leer ik iemand kennen. Iemand met maar één hand. Dan stap ik er op af- want zo ben ik wel- en zeg ik dat het niet erg is, want er zijn ook heel veel eenzame handschoenen op deze wereld.
maandag 5 december 2011
Tussen de lijnen
De Staandaard, maandag 5 december 2011
"De pers kon niet veel anders doen dan nagaan welk automerk in de mode is bij de PS-top. Het is Audi."
"Buiten een eenzame ziel schaarde iedereen zich eensgezind achter de oproep van Michel 'om ja te zeggen'."
"De pers kon niet veel anders doen dan nagaan welk automerk in de mode is bij de PS-top. Het is Audi."
"Buiten een eenzame ziel schaarde iedereen zich eensgezind achter de oproep van Michel 'om ja te zeggen'."
Abonneren op:
Posts (Atom)